آموزش و پرورش یاکریمی

آموزش و پرورش یاکریمی

“یا کریم”، ” موسی کو تقی” را دیدهای، خنگ‌ترین موجودی که بزرگترین شجاعتش دیر پریدن از جلوی ماشینی است که به سمتش می‌آید.
جوجه‌هایشان اکثرا در اولین پرواز از آشیانه ناتوان هستند و یا بر اثر سقوط می‌میرند یا نصیب گربه می‌شوند.
چیزی جز غذا و نحوه خوردن آن در آشیانه یاکریمها تدریس نمی‌شود.
ماجرای سقوط از همین آموزش تک بعدی آغاز می‌شود.
سری به اتحادیه یاکریم داران بزن، در همان ورودی آمار زاد و ولد و جوانی جمعیت یاکریم‌ها را انشا کرده‌اند. و هیچ از مرگ و میر نابهنگام آنها که سقوط می‌کنند، نمی‌گویند.

اتحادیه بزرگتری به نام آموزش و پرورش هست با همان برنامه‌های پنج ساله و سند ده ساله و تدبیر بیست ساله که در طول همه این سال‌ها مشغول تغییرات هستند.
تغییرات سبک و سیاق روش‌ها؟!
هرگز، دور باد.
از تغییر مسئول دفتر، مبلمان دفتر، خرید تسبیح و پیراهن یقه دیپلمات گرفته، تا جابجایی مدیران ناکارآمد و آوردن مدیران بی تجربه اما متعهد؛ حاصل هم می‌شود انبوهی از جوجه یا کریم‌هایی که یا در تعارض درس و زندگی می‌بازند یا غول کنکور له می‌کند آن‌ها را، و آن‌ها که می‌مانند را هم روز اعلام نتایج کنکور، در سقوطی حتمی می‌کشد.
جایی شنیدم در حکومت‌های دیکتاتوری درست تا یک ربع پیش از فروپاشی همه چیز آرام است.
و اعلام نتایج کنکور و غربال خوب از بد و درس‌خوان از تنبل(زشت‌ترین کار دنیا جدا سازی دانش آموزان است) و ..، همان فروپاشی خیلی از خانواده‌ها و دانش آموزان است.
روز کنکور، روزنامه نفرات برتر را اعلام می‌کند و هیچ اخباری از مردن جوجه یاکریم‌ها نمی‌گوید و از تباه شدن زندگی خیلی‌ها سخنی به میان نمی‌آید.

پی‌نوشت: در کلیپ “اینم یه آرزو داره”
۱. دوستی بود که مجابش کرد آرزویش را بگوید. کشف، ترغیب و مسیر دادن استعداد، حرفه اصلی معلم‌ها در کنار آموختن زندگی، همین است کشف و راهبری استعداد دانش آموزان
۲. دختر آروزیش را مسخره می‌دید. عدم باور و ضعف اعتماد به نفس. جای تقویت باور در کلاس درس و با رهبری معلم است.
۳.جامعه مریض است و گمان می‌کنند برای اعتبار و خوشبختی فقط باید تنها پزشک و مهندس شوی. هیچ کس حتی نمی‌تواند جرات کند و بگوید می‌خواهم شاعر، نویسنده یا پژوهشگر شوم، نباید بگوید می‌خواهم نقاش، موسیقی‌دان، آواز خوان و … شوم.
۵. شکست، این مهارت را هم تمرین نمی‌کنیم و برای همین حتی پرواز نمی‌کنیم و سال‌ها در همان آشیانه یاکریم‌ها می‌مانیم تا همه چیز بپوسد، امید، آرزو، خلاقیت، استعداد و آینده‌مان.
۶. و در آخر بستن صدایمان و روشن شدن بلندگویی که مفهومش خفه شدن استعداد و خلاقیت و پرسشگری است.

در دنیای واقعی هم چنین است، بلندگوهایی که نه روشن هستند تا حرفی بزنند، هستند تا تو نتوانی سخنی بگویی.
پی نوشت‌تر:
روی سخنم به اتحادیه یاکریم داران یا همان وزارت آموزش و پرورش خودمان است.

دوازده سال فرصت دارید زندگی را به جوجه‌های پرواز یاد دهید.
مهارت‌های زیستن
خودآگاهی
دوست داشتن
شکست خوردن
کشف درون و استعداد
زیبایی دوستی
آداب گفت و گو
مهارت خوب شنیدن
و از همه مهم‌تر اینکه دانش آموز بداند آمده است زندگی کند.
آگاهی زندگی و آگاهانه زندگی کردن از یادمان رفته است.

استعدادها در مکانی که هیچ شباهتی به مدرسه ندارد، کشته می‌شود
سبک یاکریم‌ها را برای تعلیم و تربیت کنار بگذارید.
بچه‌ها باید در مدرسه پرواز را یاد بگیرند.
و مهارت شکست خوردن را بیاموزند.
تا اولین پروازشان آخرین نباشد.
خیلی از یاکریم‌ها در اولین تجربه ترک آشیانه از جایی که پدر و مادر و مدرسه برایشان ساخته(خانم دکتر، آقای مهندس، مدیر و رئیس و …) سقوط می‌کنند.