باروی دامغان دیواری به بلندای تاریخ /باروی دامغان دومین بنای خشتی ایران
باروی دامغان یکی از بزرگترین بنا‌های خشتی ایران است که دور تا دور شهر دامغان قدیم و به جهت محافظت از شهر در زمان هجوم دشمنان ساخته شده است.
آنچه از تاریخ بر می آید حکایت می‌کند به دلایل مختلف دامغان در طول تاریخ، مورد تاخت و تاز قرار گرفته است و ایجاد موانعی چون باروی شانزده کیلومتری که شهر را احاطه می‌کرد، می‌توانسته مانع مناسبی باشد و از خسارات تعدی و تجاوز به شهر و مردمش بکاهد.
دامغان بزرگترین بنای خشتی ایران بعد از ارگ بم است که به دلیل قرار گرفتن در مسیر جاده ابریشم اهمیت بسیاری داشته است.
باروی دامغان دیواری همان‌طور که یاد شد دیواری به طول ۱۶ کیلومتر بوده است که در حال حاضر به دلیل عدم رسیدگی و مرمت، فرسایش توسط آب و باد و تخریب توسط مردم و همچنین اولیای دولتی و ادارات میراً فرهنگی، تنها هشت کیلومتر از آن به جای مانده است.
باروی دامغان
بارو دیواری به قدمت مسجد تاریخانه دامغان، (قدیمی‌ترین مسجد ایران) و یا حتی دیرپا تر از آن است. برخی کارشناسان قدمتش را به دوران پیش از اسلام نسبت می‌دهند.
دامغان از نظر اقتصادی، سیاحتی، سیاسی و لشکرکشی از شاهراه های اصلی ارتباط شرق و غرب بوده است. بقایای این حصار در اطراف شهر وجود دارد که در قسمت جنوب 1610 متر، در شرق 1620 متر و در شمال 150 متر از آن دیده می‌شود.
در قسمت غرب نیز هیچ آثاری از این حصار باقی نمانده است. قدمت این بنا هنوز کاملا مشخص نیست. اطراف این بارو تپه حصار با قدمت پیش از تاریخ و دو قلعه ساسانی در کنار آن وجود دارد که همین امر سبب شده تا برخی از کارشناسان چنین استدلال کنند که این دیوار گرداگرد این محوطه کشیده شده است. اما بر اساس متون تاریخی باروی کنونی منسوب به دوران نادرشاه است از این رو آن را باره نادری نیز می نامند. این بارو برج های مختلفی دارد که در زمان های قبل پنج دروازه نیز داشته است. آنچه که اشمیت به عنوان دژ از آن نام می برد احتمالاً همان ارگی است که در داخل باره قرار داشته و به مولودخانه شهرت داشته است.