قابل توجه دوستان آموزگارم
محل مناسب و بستر مساعد برای آموزشِ انسان شدن و انسان ماندن، مدرسه است.
نقش خانواده را کمرنگ نمی‌بینم و معتقدم فطرت پاک دانش آموزانتان، آنها را به سمت خوب بودن، خوب خواستن و انسان بودن رهنمون است و در مسیر تقویتِ داشته‌های فطری، یا همان خودِ متعالی و خدایی انسان؛ راهنمایی
خانواده بسیار تاثیر گذار است.
و نقش اجتماع که شتابنده‌تر، بی‌گدارتر به ساختن یا تخریب فطرت وجودی و منش حقیقت طلب انسان مشغول است و گاهی نقش مدرسه و خانه را تحت الشعاع خود قرار داده است.
به دلایل متعدد، مدرسه هنوز آبرومندانه‌تر از سایر کانون‌های تربیت می‌تواند کارسازی کند.
گفتم می‌تواند.
نگفتم چنین است.
مدرسه، نوع تعامل و جنس ارتباط در آن ، به گونه‌ای است که پذیرش دانش آموز بهتر و بیشتر از سایر اجتماعات است.
تو گویی پنجره‌های دل و دیده دانش آموز هم زمان گشوده است و آماده دریافت.
همین جا قدری با هم در این موضوع تامل کنیم.
مدرسه مکان مناسب برای پذیرش تربیت است.
البته مدرسه‌ای که به مهارتهای رشد، توسعه، بالندگی و تعالی توجه دارد.
مدرسه‌ای که معلمش مصداق انسانِ متعالی باشد، دانش آموزش بدون سختی و مشقت، رشد و توسعه را درک خواهد کرد.
و از آنجایی که تربیت آموزش، ترویج و تقویتِ صفاتی چون:
_ صداقت،_پشتکار و تلاش،
_مسئولیت پذیری،
_تاب آوری، تحمل و صبوری،
_تقویت حس شوخ طبعی،
_همکاری و مشارکت،
_ایجاد و تقویت حس بخشندگی
-احترام به دیگران
و بسیاری مهارت‌ها برای یک زندگی شرافت‌مندانه، سالم، شاد و در مسیر رشد است؛ پرداختن به مهارتهای ارتباطی، مهارتهای زندگی و توسعه فردی بعنوان سر فصلهایی درکنار آموزش ریاضی، علوم، تاریخ و…. یک ضرورت آموزش و پرورش است. و از آنجا که سیاست گذاری‌ها در وزارت آموزش و پرورش هنوز به اهمیت آن واقف نشده است، این وظیفه بر عهده آموزگاران آگاه است که، نخست خود به آموزش مهارتهای یاد شده پرداخته و سپس متولی تعلیم و تربیت دانش‌آموزان باشند.
دوستانِ آموزگارم!
این شما هستید که درس آموزانِ امروز و مدیران، صاحب نظران و نامداران و نان داران فردای وطن را تربیت می‌کنید.
نقش رفتار، منش و گفتارتان را بسیار و باز هم بسیار جدی بگیرید و به حتم با من هم رای هستید که تاثیر تربیت غیر مستقیم، در بازی، معاشرت، داستان تعریف کردن، بازدیدهای مطالعاتی، اردوهای تفریحی و درسی و … بسیار ماندگار است.
دانش آموز شما گاه با یک قدم زدن و همراهی با شما در مسیر مدرسه، آداب معاشرت، راه رفتن، نگاه کردن و … را می آموزد که صد کتاب نتوانسته به او بیاموزد.
توجه شما را به ریز رفتارهایتان جلب می‌کنم.
هر روز صبح روحتان را هم جلو آیینه ببرید و موهایش را شانه بزنید و لباس‌های زیبا تنش کنید.
هر روز صبح در آیینه به روح یک آموزگار لبخند بزنید.
لطفاً مهارتهای انسانی را به آنها بیاموزید.
جای دوری نمی‌رود
به سوی خودتان باز خواهد گشت.
مدرسه‌ِتان،
شهرتان،
وطنتان و جهانتان زیبا‌تر خواهد شد.
مهارت شکست خوردن را به آنها که نمره‌ِشان کم است و سعی‌ِشان زیاد، بیاموزید تا بدانند شکست نخورده‌اند و در مسیر پیروزی‌اند.
مهارت حل تعارض را پس از درگیری دو دانش آموز در کلاس، بیاموزید؛ نگذارید دیر شود، تعارض را باید برای هر دوطرف حل کرد تا زمینه اختلافهای آتی و عادت به درگیری‌های مشابه نشود.
مهارت آداب گفت و گو
آداب معاشرت
دوست یابی
هدف داشتن
گذشت
انتقاد پذیری
کنترل خشم
کارتیمی
مدیریت زمان
مهارت حل مسئله
و بسیاری مهارتهای زندگی که نخست باید خودمان بیاموزیم.
#رضا_هوشمند
#مهارت_های_ارتباطی
#آموزگار
#مدرسه
#دانش_آموز
#معلم
#تربیت
#مهارت_آموزی
#رشد
#توسعه
#آداب و معاشرت
#ارتباط موثر
#مهارت زندگی
#مهارت ارتباطی
#کارگاه‌های مهارتی
#توسعه فردی
#ارتباط فردی
#تعالی